Vóór het ontbijt hebben we de rugzakken ingepakt. Het ontbijt bestaat uit brood, gebakken ei, worst en koffie. Het wordt om 8.00 uur op de kamer geserveerd. Broodjes gehaald bij de bakker tegenover het guesthouse. Om 8.45 gaan we op pad, halen appels op een marktje in het dorp en lopen naar het begin van de Via Egnatia. Helaas niet met een logo of bordje aangegeven …

De route gaat door heuvelachtig landbouwgebied met o.a. druiven. Alle gewassen zijn geoogst, dus liggen de velden er kaal bij. Hier en daar een huisje. Het is meteen al knap warm, we lopen in de brandende zon. In een veld staat een Hoxha bunkertje (zie foto), het eerste dat wij zien van de duizenden in het land. De dictator verordenneerde dat iedereen een standaardbunkertje met koepeltje op zijn land moest hebben ter bescherming tegen chemische en atoomaanvallen.

Onze eerste stop is bij een veld met groene meloenen. Ik waag de sprong over de greppel en raap een mooi sappig meloentje dat we ons goed laten smaken. Onderweg komen we geen andere Via Egnatia lopers tegen. Wel een oude man die drie koeien aan het hoeden is en ons meteen hartelijk de hand schudt. Helaas is verdere communicatie niet mogelijk door de taalbarrière. Drie zware vrachtauto’s passeren ons en later weer op hun terugweg volgeladen met brokken natuursteen. Eén ervan stopt en duidt dat we mee kunnen rijden, maar we slaan dat af: ‘wij zijn wandelaars’. Twee mannen op ezeltjes komen ons tegemoet en zwaaien enthousiast.

We besluiten de route te wijzigen zodat we in Karvaje naar een overnachtingsadres kunnen zoeken. Een kudde geiten met herder komt ons tegemoet op de weg, zie foto. Aan het begin van Karvaje zien we een ‘trouwpaleis’. Ik zeg voor de grap: ‘ Zullen we eens in een fout hotel gaan?’ Nou, dat hebben we geweten. Als we vragen naar een kamer, blijkt dit geen hotel, maar de eigenaar weet er wel een voor ons en biedt aan ons er heen te rijden. Vraagt nog snel zijn tienerdochter mee die Engels met ons kan spreken, hij niet. Na een sightseeing tourtje door de stad brengt hij ons bij een hotel naast een benzinepomp aan de snelweg, het Shyri Petrol hotel: niet bepaald onze stijl, en alleen per auto te bereiken! We leggen ons er maar bij neer, de kamer blijkt prima en erg goedkoop. We ‘gaan voor de volledige behandeling’: drinken een biertje op het terrasje naast het geraas van de snelweg en eten later in het restaurant, wat verrassend goed blijkt, heerlijke vis (‘levrek’ = zeebaars) met groenten- en aardappel garnituur. De resterende wijn drinken we op de kamer onder het schrijven van dit verslag.

Gelopen 21,81 km

[Show as slideshow]