Het is 9.30 uur als we ons ontbijt (brood met kaas, en melk) op hebben en vertrekken. We lopen de straat uit en komen in de weidsheid van de grootschalige Poolse landbouw. We zijn bijna alleen op deze wereld. De zon is zijn werk al begonnen terwijl de wind nog actief is. Enkele fietsers die ons passeren groeten met ‘Dzien dobry’. We leren snel en groeten met dezelfde kreet terug. We lopen anderhalf uur door tot we op een kruispunt weer op de route komen. Op de rand van het trottoir zitten we even voor een pauze.

Het vervolg van de route klimt. De zon begint warm te worden. Waar mannen bezig zijn aan de weg, gaan we op het nog onvoltooide wegdek meer zuidwaarts, tot we aankomen in een gehucht, waar we even gaan zitten in een bushokje, naast een veld met witte ganzen. Vanaf daar gaat de route over een graspad. We belanden in een aardappelveld. Toch maar door de voren er doorheen, gelukkig ontdekken we daarna weer een pad met een schelp. Door een bos bereiken we de grote weg 94.

Aan de overkant ligt de grote kerk van witgele steen, die we vanuit de verte al hebben zien schitteren in het zonlicht. Helaas is hij dicht en in plaats van het gehoopte café is er alleen een ijskraampje (‘lody’). Een restaurant of café is pas te vinden op een half uur lopen, weet het meisje ons te vertellen, dus nemen we maar een ijsje en gaan op de bankjes ons brood met kaas eten.

We zijn nogal uitgeteld en overleggen wat nu te doen. Het volgende dorp met accommodatie is te ver. We besluiten in een bushokje aan de 94 te wachten tot er een bus naar Olkusz komt. En we worden beloond: na 20 minuten komt er inderdaad een
busje. Overvol, maar voor ca. 1,25 euro zijn we in een half uur op de bestemming. Op het bankje bij het ijskraampje had Mariette al via Booking een appartementje gehuurd. Het blijkt niet ver van het bussstation, maar we kunnen het adres niet vinden.

Een jonge vrouw met twee dochtertjes biedt ons haar hulp aan. Ze spreekt goed Engels, het gezin heeft ook in Belgie gewoond. Zij weet dat de ingang van het appartementengebouw aan de achterkant is en kan het bericht van de huiseigenaar voor ons vertalen. Ze gaat mee naar de winkel aan de overkant waar de sleutel in een kastje met code te vinden is. Eindelijk kunnen we dan ons appartementje op de tweede verdieping van het wat aftandse gebouw binnen. Even schrikken: twee aparte slaapkamers met een eenpersoonsbed…. Verder alles prima in orde, hoewel bruin, beige, saai.

De behulpzame jonge vrouw had ons een Italiaans restaurantje aan het grote plein aangeraden. Na een biertje en wijntje op een er tegenover gelegen terras eten we een heerlijke pasta bij Maka W Miescie. Omdat er in het appartement een koffie- apparaat èn koffie is, willen we morgenochtend ‘thuis’ ontbijten en gaan nog even naar de dichtbijgelegen Lidl voor broodjes, kaas, fruit en yoghurt. Daarna nog een uurtje bezig met verslag en foto’s, en dan elk naar onze eigen kamer.