Zonder veel woorden worden we door de gastheer met de auto naar de plaats gebracht waar hij ons gisteren oppikte. Ik laat Hayashi gaan. De route stijgt meteen. In anderhalf uur stijg ik naar de Shimosakaba-toge pas op 567 meter. Dan gaat het even naar beneden om vervolgens te stijgen naar de Hiwata-to pas op 790 meter. Rond het middaguur ben ik afgedaald naar het plaatsje Kumakogen. In het kleine centrum koop ik broodjes voor de lunch. Als ik op een muurtje zit, is het precies 12.00 uur. Dan weerklinkt uit de gemeentelijke speakers, die overigens in elk dorp of stad hangen, het lied “Edelweiss”. Ik heb al meerdere deuntjes gehoord, van “Alle menschen werden brüder” tot “Summertime”. Een digitaal schel geluid, dat op elk uur, met een andere deun, te horen is. Tussendoor zijn door de speakers de gemeenteberichten te horen. Als ik klaar ben met de lunch, ga ik op zoek naar mijn slaapadres. Als ik in de buurt ben en sta te kijken, schuift een vrouw de deur open en vraagt: Bent u de Hollander. Ik word verwacht. Ik kan de rugzak in de hal achterlaten en dan tempel 44: Daihoji gaan bezoeken. Ik ben de tempelberg al opgelopen als ik ontdekt dat het stempelboek nog in de rugzak zit. Er zit niets anders op dan terug gaan om hem te halen. Ik ben net terug bij de tempel, of er komt een bus vol ouderen aan. Ik zie hoe ze zich met moeite omhoog werken. Ze doen het toch maar. Na het tempelbezoek loop ik naar het Kuma Art Museum. Er hangt een kleine verzameling moderne Japanse schilders. De tijdsgeest van begin vorige eeuw komt goed in beeld. Ik ga terug naar mijn slaapadres. Even later komt Hayashi ook binnen. Hij is nog naar tempel 45 gelopen. We eten samen waarna ieder naar zijn kamer gaat.

Klik hier voor de foto’s