Mallen-Luceni

Rond 7.15 uur verlaten w ons hotelletje en lopen het dorp uit. Aan de snelweg tussen het industrieterrein en het dorp wordt gewerkt. We moeten over de afzetting en vangrail heen klimmen en komen dan op onze route.

Na het spoor komen we bij het kanaal. Tegen een groot silogebouw gaan we zitten ontbijten met de broodjes en sapjes die we gisteren in de supermarkt hebben gekocht. Een enkele hardloper komt voorbij. We gaan niet verder op de kanaaloever maar volgen een landweg parallel eraan. Na zo’n 7 km gaat de weg omhoog naar de kerk van Gallur, waar ook weer ooievaars zich op genesteld hebben. Er loopt een lange brede trap naar het dorpsplein beneden. Daar is het een drukte van belang: er blijkt vier dagen lang het Fiesta van de patroonheilige San Antonio gevierd te worden.

Van de balkons hangen de Spaanse en Aragonese vlaggen. We gaan zitten op een terrasje aan het plein, dat afgezet is met hekken met brede planken, naar later blijkt als bescherming tegen de stieren die dinsdag door de straten worden gejaagd, net als in Pamplona. We horen dat een half uur later een optocht zal plaatsvinden en blijven uiteraard zitten om die te zien. Er komen vier grote tractoren het plein op rijden met wagens erachter met meisjes verkleed als bruidje en met verklede kindertjes en hun ouders. Ze stellen zich voor het gemeentehuis op. Ook hier waren de Gigantes van de partij. Dan houdt de vrouwelijke burgemeester een toespraak vanaf het bordes.

Omdat het pas 12.30 uur is, besluiten we toch niet in dit dorp te overnachten, maar nog 8 km door te lopen naar het volgende dorp, Luceni. We passeren diverse grote varkensschuren en maisvelden, het lijkt Brabant wel. Het is een warme tocht in de volle zon over de asfaltweg.

Na een biertje op het eerste het beste terrasje in Luceni bellen we het pension dat genoemd staat in onze reisgids. Het blijkt niet meer te bestaan. Ook in het volgende dorp is niks. Wat nu? We besluiten het lokale treintje terug naar Gallur te nemen, waar een hostel naast het station staat. Op het warme perron wachten we twee uur en rijden dan in 6 minuten terug. Het zit niet mee die dag, want de hostel blijkt gesloten en ook een telefoontje levert niks op. Gelukkig kunnen we terecht in het enige hotel El Colono. Ook eten blijkt mogelijk. In de eetzaal wordt om 21.00 uur nog druk gestofzuigd, met de stoelen op de tafels, maar een tafeltje op straat is snel gedekt. We smullen van het speciale San Antonio driegangen menu.

Na het eten lopen we de 100 meter terug naar het dorpsplein, waar inmiddels een bescheiden vreugdevuur is ontstoken. In een zijstraatje zijn de barretjes overvol. In de arcade van het gemeentehuis stelt zich om middernacht de lokale fanfare op voor paso doble nummertjes. De dorpsbewoners staan gezellig met elkaar te kletsen en knikken ons vriendelijk toe. Een van hen spreekt Mariette aan en biedt haar als souvenir zijn gele Gallursjaaltje aan. Na al deze feestvreugde liggen we pas om 01.00 uur in bed.