Als we om 8.00 uur de Albergue verlaten is het nat van de regen. Bij de bar beneden nemen we koffie. Brood is er niet meer. We lopen naar een bar aan de Camino. Nog een koffie en een croissant. Daarna lopen we de stad uit. Bij een waterplaats ligt iemand te slapen. Geen plaats in de herberg? Het is prima weer om te lopen. Bewolkt maar droog. Bij een fruitstalletje nemen we appels mee. Na 8 kilometer zijn we in Castañeda. Tijd voor koffie en pauze. Het begint te miezeren. Als we weer verder gaan hebben we regenkleding nodig. We lopen in de regen door een mooi landschap. Het is druk met lopers en veel fietsers. We bereiken tegen 11.30 uur Arzua. Voor ons lopen de Nederlandse dames. Bij de  eerste bar in Arzua stoppen we en bestellen een bocadillo, een half stokbrood met ei, bacon en kaas. Stevige kost. Als we weer verder gaan blijkt Arzua redelijk groot en druk. Bij de herberg is het druk met pelgrims die wachten tot de herberg open gaat.  We besluiten niet in Arzua te blijven. Nog 5 kilometer verder moet een herberg zijn. Het begint vervolgens hard te regenen. We lopen nu praktisch alleen. Als we in de stromende regen een boer vragen naar een slaapplaats biedt hij, bij wijze van grap, zijn hooiberg aan. Anderhalve kilometer verder is een herberg waar we kletsnat aankomen. Het is vol. De man bij de ontvangst belt voor ons een herberg in Salceda. Er is plaats. We moeten nog  5 kilometer verder lopen. Menno begint het moeilijk te krijgen maar zet dapper door. Het is droog geworden als we in Salceda aankomen bij een mooie Albergue Turistico, een soort hotel. Dit blijkt niet de gereserveerde herberg te zijn. Ze zouden nog wel een tweepersoonsbed voor ons hebben. Toch gaan we eerst kijken bij de andere. Dit is een fiasco. We gaan terug en even later  zitten we met een bier in de zon in de tuin van dit mooie hotel. De bar en restaurant zijn in de tuin in een grote tent gemaakt. Het is allemaal nieuw en modern vormgegeven. Na het eten gaan we vroeg naar bed.

(Toeripelgrim toevoeging) Lopen in de regen is op zich niet vervelend. Het levert een verlaten landschap, wat in de kilometers die ik heb gezien niet veel voorkomt. Ik kon me voorstellen hoe papa weken in Frankrijk gelopen heeft. Voor mij was deze etappe weer lastig in de zin van beginnerspijntjes. De tegenslag van de volle herberg was nog wel te overzien. Bij de Albergue Turistico was ik er wel klaar mee, maar het besluit om 1 km verder te lopen voor de gereserveerde was logisch. Toen bleek dat deze keuze een belabberde herberg opleverde en we weer terug moesten was het lastig. Ook die laatste kilometer kan je toch gewoon aan. De wijsheid van Toni was toepasselijk: “Alles im Kopf”.

Klik hier voor de foto’s.