Montserrat-Manresa

Alfredo en Bruno zijn in de keuken bezig wanneer ik opsta. In de koelkast liggen wat ingrediënten voor een ontbijt. Met dank aan Alfredo en een groet voor Bruno vertrek ik om 6.50 uur. De toeristen zijn er nog niet. Het is stil en verlaten tussen de grote gebouwen.

De parkeerplaats over, de slagboom door en dan nog anderhalve kilometer om weer bij de Ermita van Saint Cecilia te komen. Achter de Ermita begint een lastige afdaling door ruig gebied. Losse keien rollen onder de voeten. De kans om evenwicht te verliezen is groot. Maar alles gaat goed en ik bereik rond 9.50 uur het niets zeggende Castelbelli i el Vilar. Ik pauzeer op een bank met zicht op de spectaculaire bergkam.

Na nog een uur dalen ben ik in Castelgalli. Hier doet zich weer een verschil in de route aanduiding voor tussen de oranje pijlen en de GPS. Ik kies voor de pijlen en kom daardoor niet in het oude dorp. Bij een ingewikkelde kruising met een drukke weg zie ik een bar. Het lukt om er bij te komen. Ik rust, drink en eet wat.

Daarna loop ik anderhalf uur door half open gebied. Er volgt nog een lastige afdaling die bij de spoorlijn uitkomt. Het is inmiddels 13.30 uur als ik de buitenkant van Manresa bereik. In een buurtje met rijtjes huizen is een bar. Ik strijk er neer en neem een Estrella. De laatste kilometers van de Camino Ignaciano gaan omhoog. Op een plateau is er een mooi zicht op de stad.

Vervolgens daal ik de stad in en kom om 15.15 uur bij de Grotkerk. Bij de deur lees ik dat de kerk om 16.00 uur weer open gaat. Ik wacht terwijl er ondertussen meer bezoekers toestromen. Ik laat ze voorgaan als de deuren worden geopend. De meesten maken een selfie bij de grot en zijn dan weer verdwenen. De grot is het feitelijke einde van de Camino. Ignatius was een vernieuwer in zijn tijd. In de grot schreef hij aan zijn belangrijkste boek “Exercitia Spiritualia”. Verschillende afbeeldingen in de kerk laten zien hoe hij zich steeds weer moest verantwoorden tegenover de gevestigde machthebbers.

Na mijn bezoek aan de grot zoek ik naar de albergue. Eerst loop ik helemaal verkeerd door de informatie in de gids. Eenmaal de goede weg gevonden blijkt de herberg/jeugdherberg vol. De man die me de weg wees, belt een hotel van bekenden waar ik terecht kan. Hij biedt aan om mij er heen te brengen met de auto. Onder het rijden vertelt hij dat hij politieman is. Vervolgens zie ik dat het hotel naast het politiebureau staat. Ik ben in ieder geval geholpen.

Ik bedank de man en even later ga ik dineren in het restaurant (bonen en kip). Op de kamer vier ik het volbrengen van de tocht met een klein flesje wijn dat ik de hele tocht in mijn rugzak heb meegedragen.

Iedereen die me volgde heeft er hopenlijk plezier aan beleefd. Ik bedank hen hartelijk voor hun belangstelling. De route kende mooie en minder mooie etappes. Het extreemste waren natuurlijk de Monegros ten oosten van Zaragoza. Daar moest ik in alle redelijkheid een stuk van ca. 40 a 50 km overslaan vanwege de onmenselijke hitte en de totale verlatenheid. Toch was het geheel als Camino de moeite waard. Tenslotte de complimenten voor Mariette die dapper 3 weken meeliep en voor Menno die weer alles zichtbaar maakte op de website.