Shap Kirkby Stephen
Na een stevig Engels ontbijt trek ik om 8.00 uur de deur van het hotel achter me dicht en ga op pad. Als ik Shap uitloop loopt er een groep van 12 mannen en vrouwen voor me. Ik zal ze vandaag nog een paar keer tegenkomen. Na een half uur lopen ga ik met een brug de M6, een belangrijke Noord-Zuid snelweg, over. Nadat ik een cementgroeve ben gepasseerd, passeer ik het gehucht Hardendale. 3 generaties geleden heeft hier iemand gewoond die zijn leven heeft gewijd aan het vertalen van het Nieuwe Testament in het Grieks. Daarna kom ik in een uitgestrekt leeg landschap terecht. De schrijver van de gids typeert het als “a hole in the map”. Goed getypeerd. Dan volgt een agrarisch gebied met koeien, paarden en schapen. Typerend voor het landschap zijn de kilometers lange droog gestapelde natuursteen muren. Vervolgens loop ik door de “moors”. Dit zijn ruige natte gebieden met een typische vegetatie. Ik loop kilometers langs een muur. Ik blijf de muur te lang volgen waardoor ik van de route raak. Als ik de kaart heb bestudeerd besluit ik door te lopen en kom uit in Crosby Garrett, een boerendorp met een hoog gelegen kerk. Op de kaart loop ik verder naar het stadje Kirkby Stephen. Aan de rand van de stad stopt er een auto naast me. De vrouw achter het stuur vraagt of ik “alright” ben. Ik zeg dat ik “ok” ben, maar ze mag me wel naar de jeugdherberg brengen. Ik leg de rugzak op de achterbank en zie de kop van een grote blonde Labrador. Binnen 5 minuten sta ik voor een niet meer gebruikte kerk. Het gebouw doet nu dienst als jeugdherberg. Ik bedank voor de lift en ga naar binnen. De beheerster is een vrouw van rond de 60. Ik ben de eerste gast voor vandaag. Ze heeft de hele dag haar kleindochter bij zich gehad. Als ik ben ingeschreven neem ik een douche en ga vervolgens wat boodschappen doen voor morgen. Ik breng de boodschappen naar de herberg en ga daarna naar een pub. Engeland speelt op tv dus is er een hoop lawaai. Als ik wat heb gedronken blijkt vandaag de keuken dicht te zijn. Ik ga bij een Indiaas restaurant eten. Ondertussen schrijf ik mijn verhaal.
Hup Wim! Vandaag een jaar geleden liet ik die boodschap voor je achter, niet wetende dat ik je die zelfde avond al weer zou zien. Ha wat een avontuur was dat! En wat loop je nu weer een prachtig pad. De foto’s en verhalen doen mijn voeten jeuken. Ik wens je nog een mooie tijd, en hopelijk geen valpartijen meer!
Liefs van Femke
Wat goed dat je dat nog even in herinnering brengt. Dat was zeker een bizar avontuur. Ik vond de Pyreneen maar een makkie vergeleken bij het Lakeddistrict. Maar prachtig is het zeker. Ik zal overeind proberen te blijven. Succes met alles en tot weerziens.