Anagni-Veroli
De non zei gisteren iets over ontbijt om 7 uur. Althans dat meende ik. Zij spreekt Italiaans en ik niet. Of hoorde ik wat ik wilde horen? Om 7 uur gebeurt er niets. Een half uur later stap ik naar buiten. Het is zwaar bewolkt en regenachtig. Onder een parasol gaan de pijpen aan de broek, het jack aan en de hoes om de rugzak.
Bij een klein barretje bij de Porte Sta. Maria bestaat het ontbijt uit koffie en een chocoladecroissant. Op de weg de stad uit naar beneden staat een file. Bussen met schoolkinderen houden het verkeer op. Op mijn gemak loop ik er langs. Hoe lager ik kom hoe droger het wordt. Bij een benzinepomp gaat het jack weer uit. Over landwegen door kleinschalige boerenbedrijven gaat het zonder onderbreken in tweeeneenhalf uur naar Ferentino. Zoals veel plaatsen ligt deze ook boven op een bergkam. Het is een lange klim naar het centrum. In een bar bestel ik koffie en water en ga buiten zitten. De lucht breekt wat open en er gaat een waterig zonnetje schijnen. Het ‘centro storico’ zal zeker meer aandacht verdienen maar nu even niet want ik ga door. Wat naar Ferentino gaat nu het stadje uit weer omlaag. De zon warmt nu weer op. De route gaat weer door boerenland. Als de zon te warm wordt gaan de pijpen weer van de broek. Rond lunchtijd ben ik aan de zuidkant van Alatri. In een cafetaria verwijzen mannen als ik vraag waar ik kan eten me naar een restaurant verderop. Maar het blijkt gesloten. In een klein soort winkelcentrum staan mannen vrouwen ergens op te wachten. Het blijkt de schoolbus die de kinderen terug brengt bij de ouders.
Bij een bakker koop ik broodjes en melk en ga daarmee in een hoekje waar tafel en stoelen staan zitten lunchen. De ouders verdwijnen zodra de kinderen er zijn. Na een uurtje ga ik weer verder lopen. Een hoofdweg wordt overgestoken. Even later duikt in de verte boven op een berg het silhouet van Veroli op. Het is nog even lopen om aan de voet van de berg te komen. Maar dan begint een serieuze klim door onbegaanbaar gebied. Nu is de GPS een uitkomst om de goede koers te houden. Eenmaal door het ruige gebied, gaat het verder omhoog over min of meer verharde wegen. Ik heb onderweg een onderkomen uit de gids geregeld. Voordat ik daar heen ga, kom ik op adem bij een bar met een bier. Het onderkomen is gevestigd in een historisch pand dat smaakvol is vernieuwd. Na het inchecken loop ik inmiddels in het donker het stadje in. Ik eet een voortreffelijke pasta Carbonara bij een klein restaurant achter de Dom. Weer terug op mijn kamer schrijf ik wat en luister wat muziek.
Gelopen: Anagni-Veroli 29,60 km
Die bewegwijzering van de foto zal je niet de hele weg tegen komen. Groet van ons.
Helemaal juist Pim. Aanwijzingen zijn in welke vormdan ook, erg schaars. Leuk dat je er weer bij bent. Ik waardeer jouw reacties
hallo Wim, we volgen je weer en vinden het leuk om je verslagen iedere keer weer te lezen, hou je taai en geniet ervan
groetjes
Peter en Rieneke