La Storta – Rome

Na een schamel ontbijt in de kelder van het gebouw verlaat ik de nonnen. De route volgt de Via Cassia. Dat is hier een drukke verkeersweg. La Storta is eigenlijk al een voorstad van Rome. Het verkeer, de chaotische bebouwing en de schreeuwerige reclame bepalen het karakter van de laatste etappe van de Via Francigena. Op een bepaald moment zie ik voor mij een pelgrim lopen. Ik praat met hem. Hij is vanuit zijn woonplaats Genève komen lopen. Achter elkaar lopen we langs de weg. Ruim drieënhalf uur heb ik nodig om de rand van de stad Rome te bereiken. Ook in de stad weinig accommodatie voor voetgangers. Ik loop naar de berg Monti Mario. Daar is het uitzicht op Roma, Caput Mundi overweldigend. De berg afdalen gaat deels over lange trappen. Beneden gekomen begint het gevoel dat ik in Rome ben te komen. Bij een bar neem ik nog een kop koffie en dan op naar het eindpunt van mijn voettocht: het St Pietersplein. Hoe dichter ik er bij kom, hoe drukker het wordt. Op het laatst moet ik me tussen de massa toeristen door bewegen. Op het plein aangekomen maak ik een foto. Ik wil naar de Friezenkerk die zich net buiten de colonnades van het plein bevindt. Als ik daar ben en heb aangebeld, krijg ik via de intercom van een vrouw te horen dat ik zondag terug moet komen. Ik loop terug naar het plein. Na een paar keer vragen kom ik op de plek waar ik een stempel in mijn pelgrimspas en een testimonium voor het volbrengen van de tocht ontvang. Ik verlaat zo snel mogelijk de drukte en ga op het terras van een kiosk bij de Tiber zitten om tot me door te laten dringen dat ik het einde van de tocht heb bereikt. Er is in de wijk Trastevere een ostello. Door de gezellige straatjes loop ik er heen. Als ik voor het grote massieve gebouw sta, besluit ik dat het afgelopen moet zijn met het ostello-bestaan. Op een terras bestel ik een bier en zoek op internet in de buurt een hotelkamer. Ik boek voor drie nachten. Even later ben ik op mijn kamer met airco, tv, wifi en eigen badkamer. Na een douche loop ik naar buiten. Ik zit aan Piazza San Cosimato, een mooi plein waarop een openlucht cinema is opgesteld. In één van de gezellige straatjes ga ik op een terras zitten en bestel een maaltijd. Ik denk aan alles wat ik de afgelopen drie maanden en ruim 2000 kilometer heb beleefd. Het begin in Engeland, de lange regendagen in Frankrijk, de Zwitserse afstandelijkheid en de altijd pratende Italianen. Maar ook de vele mooie ontmoetingen, de pracht en schoonheid van de natuur en de landschappen en de mooie dorpen en steden. Dankzij Menno die elke dag de verslagen op de internetsite heeft gezet, kon iedereen het meebeleven. Ik dank ook iedereen die op de site heeft gereageerd. Hier eindigt het verslag van mijn voettocht op de Via Francigena.