Om 6.00 uur brengt de hotelmevrouw mij een kop koffie. Als ik een half uur later vertrek, begeleid ze mij naar de deur en geeft me een paraplu mee. De resten van typhoon “Noul”, die op de Phillipijnen heeft huisgehouden, zijn vandaag hier te verwachten. Het druppelt al als mevrouw me uitzwaait. Eerst haal ik wat ontbijtspullen en loop dan de stad uit. Met zo’n doorzichtige plastic paraplu kun je nog wat zien als je hem voor je houdt. Ik moet hem met twee handen vasthouden als ik langs de Shimanto rivier loop. Het stort nu en waait hard. Als ik een foto wil maken, draai ik me om. De wind krijgt vat op de paraplu  en er blijft een modern kunstwerk van plastic en baleinen over. Toch niet zo handig. Ik doe mijn poncho maar weer aan. Na anderhalf uur lopen stop ik om onder een afdak te ontbijten. Daarna volg ik de rivier, die uitloopt in een delta. Overal wordt de natuur aangeprezen. Ik ervaar er niet veel van. De gids geeft allerlei alternatieve routes aan. Ik blijf de weg volgen. Als ik door een tunnel van 1600 meter lang ben gelopen, ga ik even onder het afdak van een benzinepomp staan. In het kantoortje zit een man naar het weerbericht op tv te kijken. Ik kijk even mee. Morgen schijnt de zon weer. Met dat bericht in het hoofd, ga ik verder in de regen. Bij de kust aangekomen stop ik bij een Lawsons. Ik koop wat te eten en ga in een bushokje zitten lunchen. Ik heb wel eens op een leukere plek gezeten. Na de lunch steek ik een lange brug over. De wind is zo sterk dat ik me met moeite weet staande te houden. De route gaat nu pal langs de kust. Er volgt 6 kilometer waarin het zo hard regent, dat ik mijn heil regelmatig moet zoeken onder bomen, carports en luifels. Na ruim 8 uur lopen ben ik op de plaats waar ik slaap vannacht. Pal aan zee, morgen zal er uitzicht zijn. Het raam in de ofuro kijkt, vanuit een heet bad, uit over zee.

Klik hier voor de foto’s